Γιαννούλης Χαλεπάς. Τίποτε δεν έχει χαθεί στο ελληνικό θέατρο
Για την χθεσινή συγκλονιστική ερμηνεία της κας Ζήκου, στο Ανοιχτό Θεάτρο Νεάπολης (του ”Γιαννούλη Χαλεπά”), που παρακολούθησα καθηλωμένος , -και για το λόγο που γνώριζα την ιστορία του φοβερού αυτού γλύπτη (του Γ.Χαλεπά)-, θα επανέλθω, με διεξοδικότερη αναφορά…
Τώρα, περιορίζομαι μόνο να πω: η κα Ζήκου στο έργο αυτό παραδίδει μαθήματα ηθο-ποιίας, αναπαριστά με βάθος, ευρύτητα συναισθημάτων και απίθανων μεταπτώσεων και εσωτερικό (συν)κλονισμό ένα ρόλο σύνθετο, τραχύ, δύσκολο, αλλόκοτο και οριακό… Μοναδικό!
Έχω την αίσθηση οτι η κα. Ζήκου έχει εξελιχθεί θεαματικά στη σύγχρονη ελληνίδα ηθοποιό με την αρτιώτερη κια πλουσιότερη απόδοση-αναπαράσταση των πιο δύσκολων ρόλων, των ρόλων της εσωτερικότητας, της εσωτερικής βύθισης και εκδίπλωσης, του εσωτερικού ψυχικου μίτου…Θα δώ και τη Μάρθα, που παίζει τούτη τη χειμερινή σαιζόν…
Και, πιστεύω ότι θα είμαι ευτυχής, -και οι συνέλληνες, θαρρώ-, που στο ελληνικό θέατρο, αλλά και στο σύγχρονο θεάτρο, υπάρχει η κα. Ζήκου και Ο ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ κος Μόρτζος! Τίποτα δεν έχει, λοιπόν, χαθεί…
Ελευθέριος Τζιόλας
